سرحدی زاده، مرغ مسکینی که به گلزار نرسید/ طاهر سرحدی زاده

امروز در سوگ مردی نشسته ایم که به عنوان یک پدر چون کوه محکم و استوار و چون ابریشم نرم و لطیف بود.
اما من نمی خواهم از پدرم بگویم؛ می خواهم از سیاستمداری بگویم که یک عمر قلبش برای ایران می تپید و دغدغه اش، سربلندی و بهروزی ایران و ایرانیان بود؛ گرچه وقتی فهمید راهی که انتخاب کرده اشتباه بوده؛ دیگر دیر شده بود.
ابوالقاسم سرحدی زاده هم همانند خیل عظیمی از مردم سال ۵۷ به گمان و خیال خود فرشته نجاتشان را در حکومت دینی می جستند و ایران را بر مرکب این توسن سرکش راندند تا به مدینه فاضله شان برسند.
اما افسوس و دریغ؛ دریغ که مرغ مسکین خبر نداشت که گلزاری در پیش نیست و از هر طرف که رفتند جز وحشتش نیافزود.
با این حال ابوالقاسم سرحدی زاده که موج موج خطوط پیشانیش خبر از دریا دریا اندوه و ماتم می داد؛ گوشه عزلت را به گود سیاست ترجیح داد و رفته رفته راه خود را از فرصت طلبان اصلاح طلبی که در دهه شصت، منجمد شده بودند و برای خوش رقصی در برابر ارباب قدرت، در کمال وقاحت و بی شرمی اقشار وسیعی از مردم جان به لب رسیده را به «خائن، کرکس اغتشاشگر، کف روی آب و براندازانی که عددی نیستند و سرشان به تنشان نمی ارزد» خطاب کردند تا درهای قدرت به رویشان بسته نشود؛ جدا کرد و به جای یاوه سرایی و ژاژخایی، در پاسخ به آخرین سوال از آخرین مصاحبه اش که پرسیدند راه حل چیست؟ بلافاصله جواب داد: «راه حل ندارد! شکست محتوم است! هیچ انقلابی در دنیا عاقبت به خیر نشده و ما هم مستثنا نیستیم!»
این جواب گرچه سانسور شد به خوبی نشان دهنده عمق فهم و شعور سیاسی اوست. وزیر سابق کار و زندانی سیاسی سابق، گرچه در قبول مسئولیت و عذرخواهی کردن از مردم به اندازه سهم خودش در به وجود آوردن این مزبله تاریخی، قصور داشت ولی فهمیده بود راهی که طی شده، بی راهه بوده و حداقل کاری که می تواند بکند این است که سکوت کند و با ترّهات و لاطائلات، نمک به زخم مردم نپاشد.
امیدوارم ابوالقاسم سرحدی زاده به عنوان یکی از سیاستمداران جمهوری اسلامی مورد عفو و بخشش مردم قرار گیرد و حکومت آینده ایران بر پایه جدایی دین از سیاست و بر پایه حقوق بشر فارغ از هر مرام و مسلکی بنا شود.