جلسه ۴۸۴/ نشست هم‌اندیشی کانون زندانیان سیاسی زمان: چهارشنبه ۹۸/۱۱/۲ عصر از ساعت ۵ تا ۷/۳۰

زندگینامه خود نوشت مهندس لطف الله میثمی

در آبان سال ۱۳۱۹ متولد شدم. تولد من مصادف با اول ماه مبارک رمضان بود.در حالی که دو ساله بودم پدرم در سال ۱۳۲۱ دار فانی را وداع گفت. در بحبوحه جنگ دوم جهانی  مادر من شش فرزند داشت  و در همان حال باردار هم بود. به هر حال او بعد از پدر, برای ما، هم پدر بود و هم مادر و با زحمات بسیار ما را بزرگ کرد. از تحصیلات ابتدایی تاکلاس نهم در مجموعه آموزشی  قدسیه تحصیل کردم. کلاس دهم  در بازار شاگرد شدم. شبها  در آموزشگاه و در رشته ریاضی درس می‌خواندم و بعداْ کلاس پنجم و ششم ریاضی را در دبیرستان هاتف اصفهان گذراندم. در سال ۱۳۳۸ وارد دانشگاه تهران شدم و در دانشکده فنی به تحصیل در رشته معدن پرداختم و سپس رشته مهندسی نفت را انتخاب کردم و در سال ۱۳۴۲ در این رشته فارغ التحصیل شدم.

 دوران تحصیل من مواجه بود با شور و شوق مبارزه‌ای که در دانشگاه‌ها وجود داشت. در آن سال‌ها  علاوه بر عضویت در انجمن اسلامی دانشجویان عضو جبهه ملی ایران و نهضت آزادی نیز بودم. در این سال‌ها بود که با شخصیت‌هایی چون مرحوم آیت الله طالقانی,  مرحوم مهندس بازرگان, مرحوم مهندس حسیبی, دکترسحابی, مهندس عزت الله سحابی و… آشنا شدم. در سال ۱۳۴۲, قبل از این که فارغ التحصیل شوم، قیام ۱۵ خرداد رخ داد. در سال ۱۳۴۱ همه سران جبهه ملی و نهضت آزادی دستگیر شدند و بعد از قیام ۱۵ خرداد سران نهضت آزادی را محاکمه کردند. چون در جریان محاکمه آن‌ها فعال بودم در شب ۳۰ آذر ۱۳۴۲ دستگیر شدم و پس از چند روز بازجویی, روانه زندان شدم.بعد ازگذراندن ۷ ماه در  زندان عمومی، انفرادی قزل قلعه و موقت  شهربانی در تیرماه ۱۳۴۲  آزاد شدم. مدتی در شرکت ژئوفیزیک مشغول به  کار شدم،  سپس در آذر ۱۳۴۳ به خدمت سربازی رفتم و تا خرداد ۱۳۴۵  به عنوان افسر وظیفه در ارتش خدمت کردم در خرداد ۱۳۴۵ دوران افسری من تمام شد. نا گفته نماند که  در طول افسری اقتصاد نفت را  در دوره عالی تدریس می‌کردم. دادگاه  من در دوران دانشجویی وظیفه بود که سرانجام  من را تبرئه کرد.  در سال ۱۳۴۵ به استخدام شرکت نفت لاوان در آمدم و در خلیج فارس مشغول کارهایی مانند حفاری  و بهره‌برداری و… شدم.

در تمام طراحی‌های شرکت نفت لاوان  اعم از لوله‌گذاری در کف دریا و ساختن اسکله و خلاصه در همه تأسیسات آن, حضورفعال  داشتم . تا این که مسوُولین شرکت نفت لاوان مرا به امریکا  جهت گذراندن دوره‌های عملی مهندسی اعزام کردند . در نوبتهای بعدی  به انگلستان و قطر و  هم چنین  به خفچه (منطقه بی‌طرف) برای نظارت بر سکوهای بهره‌برداری منطقه سلمان اعزام شدم .

 گرچه با حنیف‌نژاد و بدیع‌زادگان و سعیدمحسن از قبل  رابطه نزدیکی داشتم ، و لی در  بهار ۱۳۴۸بود که من عضو فعال مجاهدین شدم . و یک بار در شهریور سال ۱۳۵۰ همراه   با سران مجاهدین دستگیر شدم. سال بعد  بنیانگذاران در ۴ خرداد ۱۳۵۱ به شهادت رسیدند . و من همچنان در  زندان‌های مختلف نظیر قزل قلعه, اوین, جمشیدیه, موقت شهربانی, قصر و عادل‌آباد شیراز دوران محکو میت را می گذراندم تا در شهریور ۱۳۵۲ آزاد شدم .مجددأ به  سازمان مجاهدین که فعالیت مخفی می‌کردند, پیوستم. هفت ماه, فعالیت مخفی داشتم  تا آن که در شب ۲۸ مرداد سال ۵۳ زمانی که مشغول ساختن بمب دستی بودم تا تظاهرات فردای آن روز ( ۲۸ مرداد ) را به هم بزنیم, بمب در دستم منفجر شد و دو چشمم کاملا نابینا شده و یک دستم را نیز از دست دادم. مجددأ دستگیر و روانه زندان شدم. حکم  من اعدام بود که با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شدم.مدتی در اوین و بعد هم زندان  قصرمحبوس بودم تا در ۸ آبان سال ۱۳۵۷ همراه با مرحوم آیت الله طالقانی و آیت الله منتظری,  آزاد شدم. از آن پس, من مانند بقیه ملت ایران در صفوف مبارزین بودیم تا انقلاب سال ۱۳۵۷ پیروز شد. گفتنی است در سال ۱۳۵۴, تحولاتی در سازمان مجاهدین خلق ایران به‌وجود آمد که در بیانیه تغییر مواضع ایدئولوژیک منعکس شد و ۹۰ درصد کادرهای آن مارکسیست شدند که این پدیده اثر بسیاری روی من داشت در واقع آرامش را از من گرفت. ما در زندان به ریشه‌یابی پرداختیم و متوجه شدیم عدم انسجام‌‌هایی در آموزش‌های سازمان بوده و به یک رشته  تجدیدنظرها رسیدیم اما  به دلیل مخالفت  با این کار در سال ۱۳۵۵ نا چار به   انشعاب  شدیم که بعد از انقلاب عنوان نهضت مجاهدین را بر روی آن  گذاشتیم  . پس از انقلاب  در روند  فعالیتهای انقلابی فعال شدم .بعد از مدتی  برای معاینه و معالجه  چشم هایم  به امریکا رفتم .در  آن‌جا سخنرانی‌های زیادی در انجمن‌های اسلامی دانشجویان داشتم.  مطالب کتاب ویژگی‌های انقلاب, کتاب توطئه‌ها علیه انقلاب و کتاب تازیانه تکامل حاصل  سخنرانی های آن جا بود . مجددأ به ایران بازگشتم تا این که جنگ شروع  شد, به اتفاق  دوستان دردفع تجاوز فعال شدیم که  از جمع ۶۰ نفرهً فعالین درجهً یک ما ۱۵ نفر به شهادت رسیدند. تا قبل از پیروزی در خرمشهر و دفع تجاوز, دوستان در جبهه ها حضور داشتیم تا این که تدریجأ بچه‌ها را از جبهه بیرون کردند. چند جزوه در زمینه “ضرورت الهی خلقی برهان صدیقین”, “شیوه‌های غیراسلامی در نهادهای انقلاب” و دو جزوه در مورد حجتیه  تدوین کردیم  و یک ارزیابی روی آثار مرحوم دکترشریعتی انجام دادیم. از آبان سال ۱۳۶۰ به بعد نشریه  راه مجاهد را منتشر کردیم که آن نشریه تا ۱۷ فروردین ۱۳۷۲ یعنی در مدت ۱۲ سال به کار خود ادامه داد و سرانجام توسط دادگاه ویژه روحانیت توقیف شد.  دادستان آن دادگاه آقای روح الله حسینیان بود. بعد از آن مدتی روی کارهای قرآنی و استراتژیک متمرکز شدیم و جزواتی را منتشر کردیم. از‌جمله کتاب محکمِ  متشابه و متشابهِ محکم و یکی هم جزوه شناخت مردم ایران و استراتژی برای ایران تا این که در سال ۱۳۷۶ توسط مجتمع ویژه امام خمینی, نشریه تبرئه شد. ناگفته نماندکه در آبان‌ماه سال ۱۳۶۱ من و چند نفر دیگر از دوستان توسط دادستانی انقلاب و به دستور آقای لاجوردی بازداشت شدیم که بیشتر از نه ماه این بازداشت طول کشید. به تحلیل خودم علت این دستگیری  اعتراض به شکنجه‌ در زندان‌ها بود .که جزوه‌ای هم در این رابطه چاپ شد. بعد هم بدون این که محکومیتی داشته باشیم، در سال ۱۳۶۲ آزادمان کردند.در تداوم ۱۲ سال کار مطبوعاتی ما تحت عنوان “راه مجاهد”,  “چشم انداز ایران” را منتشر کردم که اکنون هم فعال است .

به لحاظ زندگی شخصی,مراسم عقد من در سال ۱۳۵۰ بود که در همان شب دستگیر شدم,و بعد از دو سال که آزاد شدم, زندگی مشترک را با همسرم آغازکردم که ۴ ماه بیشتر دوام نداشت ایشان برای معالجه به خارج رفتند و من هم دستگیر شدم. همسر من در سال ۱۳۵۶ هنگام ورود به ایران در مرز بازرگان طی یک تیراندازی به شهادت رسید.

   در ۴ خرداد ۱۳۵۸ مجددأ ازدواج کردم که حاصل این ازدواج در سال۱۳۶۰به تولد دخترم منجر شد.

   آرزوی من عاقبت به خیری در پیشگاه خدا و روسفیدی در نزد ملت عزیزمان است.