تلاش برای توسعه به شرط پاستور/ عبدالحسین طوطیایی، عضو کانون

در نگاهی گذرا به محورهای برنامه های ارائه شده توسط نامزدان سیزدهمین انتخابات ریاست جمهوری، پرسش مشترکی را از همه انان در اذهان متبادر می شود. پرسش اینکه پس شما ها تا کنون کجا بودید ؟ تمامی این نامزد ها از دورنمایی جذاب برای آینده مردم و کشورمان و در صورت جلوس در خیابان پاستور سخن ها گفته و امید ها می آفرینند. در این دور نماها همه آنان تلاش می کنند پنجره های امید بخشی از جمله شکوفایی تولید، حل مشکل بورس تنها در عرض چند روز، ایجاد دگرگونی تا حد انقلابی دیگر ، صدای مردم شدن، اصلاح سیاست و رابطه دولت با اقتصاد ملی، دستیابی به تورم یک رقمی، توسعه مسکن سازی، مبارزه با رانتخواری، دولت شیشه ای، کنترل نقدینگی و…………را در برابر انبوه مطالبات مردم بگشایند.
مروری از برنامه های هرهفت نامزد انتخاباتی نشان از آن دارد که ترسیم آینده کشور در تبلیغات انتخاباتی آنان برای رسیدن به یک مدینه فاضله، مدینه فاضله ای است که به یمن برنامه های این نامزد ها و پس از عبور از انبوه بحران های موجود و ظرف چند سال مدیریت اجرایی آنان تحقق می یابد. چه بسا حتی در پایان چنین مروری و جذابیت هر یک از این برنامه های آنان آرزو کنیم ای کاش ظرفیت قانون اساسی اجازه می داد که هر هفت نفر آنان همزمان رییس جمهور کشور می شدند. نامزد هایی که گر چه در بیش از چهار دهه گذشته گرچه بر کرسی های مدیریت اجرایی و یا مجلس حضور داشتند اما طرح های بدیع و منحصر به فرد خود برای توسعه پایدار و آرمانی کشور را رو نکرده بودند.
اما به عنوان یک پژوهشگر کشاورزی شاید یکی از خیره کننده ترین از این وعده ها از جانب یکی از نامزد ها بوده است. وی وعده داده است در صورت انتخاب، ایران را به یک هاب و کانون برای تولید غذای ۵۰۰ میلیون نفر از کشورهای پیرامون تبدیل خواهد کرد. یقینا نامزد مورد نظر که خود فاقد تخصص و تجارب در کشاورزی است چنین وعده ای را بدون هماهنگی و بررسی های فنی با مشاورین و صاحبنظران خبره نداده است. بر خود لازم می دانم که به عنوان یک پژوهشگر کشاورزی و ازمنظرحرفه ای و نیز دلبستگی به منافع ملی کشور، از چنین صاحبنظرانی گلایه داشته باشم که چرا تا به حال این طرح های شگفت انگیز را رو نکرده بودید؟ مگر که نمی دانستید در حال حاضر بخش کشاورزی به مدد سخاوت صندوق ذخیره ارزی و برداشت های مسرفانه از منابع آب زیر زمینی، تنها توانایی تغذیه حدود ۶۵ درصد از جمعیت ۸۵ میلیونی کشورمان را دارد؟ در حال حاضر ارزش واردات مواد غذایی و محصولات کشاورزی متجاوز از ۱۳ میلیارد دلار وبا ترازی منفی از صادرات و واردات معادل ۵ میلیارد دلار در سال است. یا که سالانه بیش از دو میلیارد تن خاک را در اثر فرسایش از دست می دهیم. تنها در ۵ دهه گذشته دو میلیون هکتار اراضی مرغوب زراعی، تغییر کاربری یافته اند. میزان وابستگی به واردات روغن خوراکی حدود ۸۵ درصد است. اکثر مراتع کشور هم اکنون در شرایط بحرانی قرار دارند. چرا با وجود احتمالا آگاهی از آسیب های بعضا جبران ناپذیر بر منابع یخش کشاورزی تا کنون برای ارائه برنامه های توسعه پایدار بخش کشاورزی سکوت اختیار کرده بودید؟ اساسا برای دستیابی به قابلیت رویایی “تدارک کانون تولید غذا برای ۵۰۰ میلیون نفر” چرا تا به حال طرحی ارائه و در دسترس دستگاه های متولی قرار نداده اید؟ اگر نامزد مورد نظر بر کرسی دستگاه اجرایی نشست و به این مهم نیز دست یافت آیا نبایستی شما را برای چنین تاخیر و سکوتی در گذشته مورد انتقاد قرارداد؟ در خاتمه از شما دارندگان نقشه راه رسیدن به “تولید محصولات کشاورزی برای ۵۰۰ میلیون نفر ” انتظار می رود در هر صورتی از نتیجه انتخابات و بنا به وظیفه ملی ، از ارائه جزییات چنین طرح خلاقانه به مدیریت اجرایی کشور دریغ نورزید.
عبدالحسین طوطیایی – پژوهشگر کشاورزی