دیواری که نیم قرن پیش و پس از آزادی خود از شکنجه گاه شاهنشاهی آرزو داشتیم برای همیشه فرو ریزد. ما در سلول‌های تاریک کمیته مشترک چشم امید به آینده‌ای داشتیم که دیگر هیچ حصار ساکت زندانی جان‌ها را در خود نفشارد. افسوس که به عهد وفا نکرده و در هزار توی معیشت و روزمرگی از فرزندانمان دور و دورتر شدیم. چگونه می‌توانیم در این سوی دیوار و با چشمان گریان هزاران پدر و مادر که در انتظار گشایشی لحظه‌ها می‌شمارند را سر به بالین گذاشته و از کابوس رها شویم. کابوسی با ادبیات تهدید این روزها که چون تیر از چله گفتار بعضی از صاحبان منصب رها و بر جسم و جانمان می‌نشیند. مگرنه این است که هنوز بر دیوار بعضی از کوچه‌های شهر، شعارهای ایام انقلاب ۵۷ و چه بسا برای فراموشکارانی مانند ما به جا مانده است؟ در چنین تنگنایی تنها آرزو می‌کنم ای کاش که میسر بود هر یک از ما زندانیان آن ایام پذیرای مجازات یکی از این نوجوانان در بند و به شرط تبرئه آنها باشیم. شاید…
