من نیز شریک جرم وکیلم هستم/ عبدالحسین طوطیایی، عضو شورای مرکزی کانون

در اسفند ماه ۱۳۹۴ بار دیگر شاهد انتخاباتی پرشور برای مجلس شورای اسلامی بودیم. مردمی که تلاش می کردند در زیر باران استهزاء و تحقیر مخالفین آشتی ناپذیر نظام مدیریتی و از آنسو انسداد غربال کنندگان صاحب نظر و کرسی راهی به سمت آرزو های مدنی خود بردارند دسته دسته راهی شعبات اخذ رای شدند. در صف های طویل رای دهندگان ، چه بسیار سالخوردگانی دردمند اما با چشمانی پرسو بر ویلچر های خود نشسته و سر به آسمان آرزو هایشان می ساییدند تا بر تعیین سرنوشت مدنی خود یک بار دیگر، اثر انگشتی گذاشته و در رگ های جوانان خونی بیشتر از طروات و امید بدمند.
انتخابات آن سال با برتری چشمگیر چهره هایی بزعم زنده یاد احمد بورقانی” خیرالموجودین ” پایان پذیرفت تا بر طعنه مخالفان و خشم تمامیت خواهان رنگی از بطلان بزند. چهره هایی که بر مرکب دلبستگی های مدنی اکثریتی از مردم و به عزم حضور در مجلس از ایستگاه بهارستان پیاده شدند. دیری اما نگذشت که بسیاری از این مسافران از جلای کرسی های قرمز رنگ مجلس سر از پا نشناخته و خرج از موکلین ویلچر سوار خود جدا ، عهد ها شکسته و مصلحت ها را بر اصلاح ترجیح دادند . در این چهار سال از عمر مجلس یازدهم اما صدای آرام بخش و وفادارانه امثال محمود صادقی ، پروانه سلحشوری، غلامرضا حیدری و ….. توانستند از تیغ طعن مخالفان کاسته و البته بر خشم انسداد گران بیافزایند . مردمی که در طول تاریخ آموخته بودند که از شمار خرد یک تن هم بیش از هزاران است . بنابراین تریبون هشدار و فساد ستیز این قلیل را در آرزو های کثیر خود ضرب و از عهد شکنی رفیقان نیمه راه، اندوهی به دل نگرفتند.
دکتر محمود صادقی در این چهار سال بدون تردید از زمره آن معدود هایی بود که توانست با نفس های تند ش، شمع آرزوهای مدنی موکلین خودرا در مجلسی کم سو روشن نگه دارد. او در بزنگاه هایی که غرش متبسمش دیوار سکوت را می شکست برعهد دیرین با خدایش همچنان پا برجا ماند. محمود صادقی با استقامت خستگی ناپذیری در این یخبندان آتش افروخت و همواره فریاد زد که تنها رب و اربابش خدا وندی است که بر سرش نور ملائک نازل می کند. اما آیا قرار داد این وکیلان وفادار با موکلان خود یکسویه می باشد ؟ وکیلانی که در پایبندی بر میثاق با مردم از بذل هر هزینه ای فرونگذاشته و کم نفروختند. متاسفانه در عرفی نانوشته این تلقی نسبتا عمومی وجود دارد که وظیفه رای دهندگان تنها حضور در پای صندوق رای گیری است. این تلقی موجب می شود که این معدود نمایندگان ، به جرم دفاع از منافع ملی و یا حق ( سوره رعد – قرآن مجید) در قیل و قال بعضی تریبون ها تنها مانده و ناگزیرشوند به جای انبوه موکلان تماشاگر خود آماج محدودیت های ایذایی شوند.
محکومیت دکتر محمود صادقی این نماینده شجاع و وفادار به مطالبات موکلان خود به ۲۱ ماه حبس و در پی شکایت ریاست سابق دستگاه قضا چه بسا از تلخ ترین طنز های نظام پارلمانی در کشورمان باشد. مردمی که به امید نسخه برداری از شیوه دستگاه قضایی مولای متقیان تن به نظامی مدعی پیروی از او را داده بودند اکنون چگونه درک درستی از جرم آقای صادقی خواهند داشت؟ آیا این نماینده جز طرح مطالبات مدنی موکلان خود در پشت تریبون مجلس خطایی مرتکب شده است؟ این مردم از این پس جز با حسرت ، تمکین مولای خلیفه خودرا از رای قاضی بر محکومیت در برابر شاکی کلیمی به رخ جهانیان نخواهند کشید؟ در چنین فضایی که با وکیل وارسته و فرهیخته آنان اینگونه روا می رود این موکلان چگونه می توانند بی لکنت انتظارات عادلانه خود از دستگاه قضا را بیان کنند؟ مگر که آقای رییسی در ابندای مسئولیتشان از لکنت شاکیان در دستگاه قضا انتقاد نکرد؟ آیا در چنین محکمه ای ، صاحبان حق نه تنها به لکنت بلکه به ورطه خاموشی نمی افتند؟
در خاتمه به عنوان یکی از انبوه موکلان دکتر محمود صادقی اعلام می کنم آنچه وی و در این چهار سال بر استیفای ان پای فشرده است از مصادیق مطالبات شهروندی امثال پر شمار اینجانب بوده است. پس اگر جرمی بر ایشان مترتب است من و مانند من نیز که به او رای داده و وکیل خود برگزیده ایم با وی شریک جرم هستم.
عبدالحسین طوطیایی. ۴ خرداد ماه ۱۳۹۹