لوئیس سیلودا نویسنده شیلیایی در سال 1949 در روستای اووال در شیلی متولد شد. شاعر، نویسنده، روزنامهنگار، فیلمنامهنویس و کارگردان فیلم و یکی از چهرههای نامآشنای ادبیات آمریکای جنوبی بود. او بعد از شرکت در جشنوارهای ادبی در پرتغال به ویروس کووید-۱۹ مبتلا شد. از اواخر ماه فوریه با تشخیص ابتلا به ویروس کرونا در بیمارستان بستری بود و روز شانزدهم آوریل (28 فروردین) درگذشت.
از روی تعدادی از آثار او، چند فیلم سینمایی ساخته شده است. لوئیس سیلودا سوسیالیست و از همراهان نزدیک سالوادر آلنده، رئیس جمهور شیلی بود که در پی کودتای آگوستو پینوشه در سال ۱۹۷۳ و سرنگونی آلنده، دو سال و نیم از عمر خود را در زندان گذراند و با فشار سازمانهای حقوق بشری از زندان آزاد شد.....
هراری که پیش از این هم درمورد تصویر جهان پس از بحران کرونا، یادداشتهایی منتشر کرده است، راه اصلی مقابله با این اپیدمی را همکاری جهانی میداند. در واکنش به قطع کمکهای مالی آمریکا به سازمان بهداشت جهانی، او و همسرش یتزیک یهاو، روز پنجشنبه، ۲۷ فروردینماه، در بیانیهای اعلام کردند یکمیلیون دلار ازسوی شرکتی که مدیریتش را برعهده دارند، به آن سازمان جهانی اهدا میکنند.
نویسنده کتابهای پرفروش «انسان خردمند» و «انسان خدایگونه» در گفتوگو با صادق صبا، به بحران همهگیری کرونا، چگونگی تلاش جهانی برای مقابله با آن و تصویر کردن ضوابط احتمالی جهان پس از کرونا میپردازد.
او به سوالاتی از این دست پاسخ میدهد: چرا نهادهای فعلی جهانی برای مقابله با اپیدمی ویروس کرونا کارآمدی لازم را ندارد؟ جهان آینده به کدام سو خواهد رفت، همکاری بیشتر جهانی و تواناتر شدن بیشتر شهروندان یا گسترش ناسیونالیسم و انزواطلبی بیشتر و تقویت دولتهای توتالیتر و تجسسگر؟
وقتی وارد میدان مبارزه یا جنگ شدید باید هزینه بکنید وگرنه به قول معروف " بی مایه فطیر است " و نمی توانید موفق عمل کنید.
احتمالا کارگزاران اقتصادی دولت نمی خواستند از صندوق دولت هزینه کنند و به این خاطر تصمیمات قاطع در مقابله با کرونا اتخاذ نشد و نتیجه این شد که بیش از چهار هزار نفر بنا بر اعلام منابع رسمی فوت کردند و قطع به یقین آن هایی که می توانستند جلوی این تعداد از درگذشتگان را بگیرند و کوتاهی کردند، باید در پیشگاه تاریخ و عدل الهی جواب بدهند
بسیاری شیوع سریع اپیدمی ویروس کرونا را معلول جهانی شدن ارتباطات و اقتصاد کشورها میدانند و تنها راه پیشگیری از تکرار چنین همه گیری هایی را در انزوای کشورهای خود تعریف میکنند. این رویکرد معمولا به دنبال انزواطلبی و راهکارهایی همچون برپاکردن حصارها، کاهش سفرها و یا حتی تقلیل تجارت های فرامرزی است و این